Przyjaźń damsko-męska

        Wszyscy mamy przyjaciół, nie ważne czy wielu czy jednego, ale zawsze jest przyjaciel. Może trochę wspomnień ostatnio siedzi w mojej głowie, a może po prostu chcę się tego wyzbyć z myśli. Chyba za często wracam do tego, ale coraz bardziej zaczyna brakować mi kontaktu z "przyjacielem". Przyjaźń nierozłączna, a jednak czar pryska i zostajemy traktowani jak dwie obce osoby. Nikt nie wie dlaczego tak jest. Pomimo chęci i starań aby odzyskać, choć namiastkę dawnej przyjaźni, w zamian widzisz tylko wyświetlenie wiadomości. Nie rozumiem, dlaczego ludzie po taki dobrych relacjach potrafią olać wszystko. 

        Poznajecie się, całkiem przypadkiem. Spacerujesz późnym wieczorem w koło wsi i nagle jedna z koleżanek wpada na pomysł, że zadzwoni po znajomego. Wszystkie się zgadzacie, w końcu są wakacje i trzeba nawiązać nowe znajomości. Po jakiś piętnastu minutach przychodzi do was pewien chłopak, który od samego początku ma dobre nastawienie i chociaż się nie znacie, czujesz się jak w starym towarzystwie. Dużo rozmawiacie, powoli się poznajecie, ale po długim spacerze czas wracać do domu. Następnego dnia dostajesz zaproszenie do znajomych na facebook'u, stwierdzasz, że znajomość może mieć pozytywne skutki więc przyjmujesz. Coraz częściej dostajesz zaczepki, aż zaczynacie pisać. Rozmowa przychodzi sama, bez jakichkolwiek ograniczeń. Dostajesz propozycję wspólnego spaceru, który jeszcze bardziej was zbliża. Z czasem stajecie się sobie bliscy, niczym przyjaciele. Nie ma tematu na jaki nie moglibyście porozmawiać, spędzacie coraz więcej czasu, prawie codziennie wychodzicie na spacery. Zbliżacie się do tego stopnia, że wystarczy jeden telefon i on jest za chwilę pod Twoim domem. Czujesz, że masz przyjaciela, prawdziwego przyjaciela. Ciągłe rozmowy, spacery nie mają końca. Czujesz, że masz w nim oparcie i bez oporów zwierzasz się nawet z największego problemu. Wiesz, że co by się nie stało, on i tak Cię nie odrzuci i nie będzie oceniał. Stara się doradzić w każdej sytuacji, a przede wszystkim niesie swoją pomoc. Liczba wspomnień cały czas rośnie i rośnie. 

        Aż pewnego razu na spacerze wiesz, że coś się wydarzyło, ale on nie chce powiedzieć. Długo spacerujecie, dopiero kiedy jesteście już blisko Twojego domu on wyznaje, że stajesz się dla niego kimś więcej niż przyjaciółką, chociaż wie, że nie może liczyć na coś więcej i godzi się z tym. Skryte uczucie daje czasem o sobie znać. Troszczy się o Ciebie jakbyś była jedyna na świecie. Wszystko jest piękne, przyjaźń coraz bardziej się pogłębia. Prawie cztery lata budujecie więź, której jak byliście pewni, nie da się rozburzyć. Do pewnego momentu. Po wielu staraniach, dalej zostajemy przyjaciółmi, tylko on zwierza się pewnej osobie ze wszystkiego co do Ciebie czuje. Nie wiesz dlaczego was kontakt się pogarsza z dnia na dzień, pomimo Twoich starań. Po paru tygodniach, gdzie kontakt jest już prawie znikomy, dowiadujesz się, że Twój przyjaciel się związał z dziewczyną. Cieszysz się jego szczęściem, przecież byliście przyjaciółmi. Nikt nikomu nie zabraniał związku. Dopiero po wielu staraniach udaje Ci się namówić go na spacer. Ostatni spacer... Dowiadujesz się prawdy, którą już prawie znałaś, nie bałaś się, że jego związek zniszczy waszą przyjaźń. A jednak... Jego dziewczyna uznaje Ciebie za największego wroga, mimo, że się nie znacie. Chcesz nawiązać również z nią kontakt, nie widzisz przeszkód, ale ona w każdej wiadomości widzi osobę której nienawidzi, nienawidzi za przyjaźń. Wiesz, że jeśli są we dwoje nie możesz napisać nawet sms-a, bo wybucha między nimi awantura, aż dostaje ultimatum. Musi wybrać między przyjaciółką a dziewczyną. Nie dowiadujesz się o tym, ale każdy Twój sms albo telefon pogarsza tylko sytuację. Wszystkie Twoje propozycję na wspólny spacer albo chociaż na chwilę spędzenia czasu i porozmawianiu zostają odrzucone, za każdym razem jest jakaś wymówka. 
        W końcu przestajesz pisać, dzwonić, proponować spotkania. Zdajesz sobie sprawę, że przyjaźń dobiega końca. Czujesz ból, potrzebujesz chociaż chwilkę szczerej rozmowy, której nie możesz uzyskać. Więc postanawiasz odpuścić. Cały czas wmawiasz sobie, że to tylko chwilkę i się odezwie, że znowu będzie tak jak kiedyś. Nadzieja umiera ostatnia, ta nadzieja ciągnie się aż do dziś. Przez 4 lata wasz kontakt, w sumie nie ma żadnego kontaktu. Wracając do wspomnień postanawiasz napisać wiadomość, ponieważ widzisz, że często odwiedza Twój profil. Jedyne co widzisz, to tylko datę i godzinę kiedy wiadomość została wyświetlona. Ty próbujesz, on milczy. Starasz się, ale niepotrzebnie.... Dopiero po połowie roku starań powoli odzyskujecie kontakt.

⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓⚓

Ten kto nie wierzy w przyjaźń damsko-męską po prostu nigdy jej nie doświadczył.