Pewna historia

        Czasem jest tak łatwo się pomylić odnoście drugiej osoby, wydaję nam się, że wiemy o niej już wszystko a tutaj nagle taki beng i dowiadujesz się, że nic nie wiesz. Dziwię się jak ludzie potrafią ukrywać całą prawdę o sobie. Niby kochają, są w stanie zrobić wszystko dla drugiej osoby, a jednak coś ukrywają, część, a może całą prawdę. Mamy zaślepione oczy, nie kojarzymy faktów, aż do momentu kiedy czar pryska. 

        Lato, wakacje, taki piękny czas, żeby nawiązać nowe znajomości. Pewnego słonecznego dnia, wraz ze znajomymi, wpadacie na pomysł żeby odwiedzić starych znajomych, których akurat ty nie znasz osobiście tylko z opowiadań. W takim okresie chętnie poznajesz nowe osoby. Jedziecie, nie wiesz gdzie, wsiadasz z resztą do autobusu, czekasz na nową przygodę. W autobusie jeszcze słyszysz kilka informacji na temat osób, które już na was czekają, jesteś zainteresowana tą znajomością. Droga mija szybko, wysiadając z autobusu zauważasz dwóch chłopaków czekających na was. Witają was z uśmiechem i zadowoleniem, poznajesz ich imiona i robią na tobie dobre pierwsze wrażanie, chociaż są starsi o kilka lat. 

        Idziecie na pobliski deptak, po dłuższej rozmowie poznajecie się bardziej. Deptak znajduję się w centrum miejscowości, dlatego co chwilę przewija się tam ktoś nowy, przez co poznajesz wiele osób. Przy każdym Twoim ruchu, nawet najmniejszym, czujesz jego wzrok na sobie. Rozmowa toczy się tak, jak byście się znali od lat. W końcu przychodzi jeszcze dwóch chłopaków, którzy zostają z wami na dłużej. W większym gronie było weselej. Rozmowa toczyła się między innymi o motocyklu jednego z chłopaków, Radka. Kiedy mówisz, że podobają Ci się takie sprzęty dostajesz propozycję żeby jechać z jednym z chłopaków do sklepu, zawsze chcąc jeździć motocyklem bez wahania się zgadzasz. Kiedy wyrażasz zgodę, zauważasz nagłą reakcję Jego, a raczej sprzeciw, że to nie jest bezpieczne dla mnie, bo Radek lubi jeździć szybko, ale on zapewnia, że będzie jechał powoli. Wstając z ławki i podchodząc do motocyklu czujesz jego wzrok na sobie, obserwuje każdy Twój ruch aż do odjazdu. Sklep jest położony blisko deptaku, ale wracając, Radek proponuje, że może jechać na około, bo podrzuci tylko jedną rzecz koledze na boisko, zgadzasz się na to. Po chwili odjeżdżacie spod szkoły i wracacie na deptak. Niestety po drodze motocykl się psuje, a wam zostaje około pół kilometra do celu. Po próbie naprawienia go, stwierdzacie, że pójdziecie na nogach ten kawałeczek, a Radek później motocykl odstawi do domu i sprawdzi co się z nim stało.  

        Tak więc idziecie, jesteście sami, bardzo dobrze się wam rozmawia więc zwalniacie tempo. Rozmawiacie na różne tematy, aż docieracie powoli na miejsce. Z uśmiechem na twarzach zbliżacie się do znajomych, oni zdziwieni, że wracacie na nogach, a Ty odkąd pojawiłaś się w zasięgu Jego wzroku, czujesz go cały czas na sobie, wzrok pełen zazdrości. Nie przestaje się Tobie przyglądać nawet kiedy jesteście już wśród znajomych. Opowiadacie co się stało, Radek tłumaczy wszystkim gdzie byliście i jakie ma podejrzenia odnoście przyczyny popsucia się motocyklu. Wszyscy się śmieją, a On traci humor i docina Radkowi. Nie zwracając na to uwagi bawisz się dalej. Szybko nadchodzi wieczór, wracacie do domu. Na pożegnanie dogadujecie się kiedy następnym razem się zobaczycie, żegnasz się ze wszystkimi i nagle On Cię przytula i szeptem mówi Ci do ucha, że się odezwie i szybko się odsuwa od Ciebie. Całą drogę, z dziewczynami wspominacie śmieszne momenty jakie się wydarzyły tego dnia, ale myślami jesteś przy Nim, przy tych jego słowach, myślisz co chciał przez to powiedzieć, kiedy się odezwie. Po pół godziny jesteś już w domu, włączasz komputer i widzisz wiadomość od Niego: "Mam nadzieję że dojechałaś do domu.", bez zastanowienia odpisujesz i rozmowa już ciągnie się do nocy. W rozmowie poznajesz go bardziej, nie brakuje wam tematów do pisania, jest bardzo otwarty, ale jednak taki trochę tajemniczy. W końcu idziecie spać, na dobranoc dostajesz kilka miłych słów od Niego, a rano po przebudzeniu myślisz tylko o Nim. Otwierasz skrzynkę z wiadomościami i widzisz już dwie wiadomości, z zaciekawieniem i nadzieją, że to od Niego, otwierasz, nie mylisz się. Rozmawiacie ze sobą cały dzień i następny, piszecie kilka dni. 

        Mija tydzień, a On proponuje spotkanie, zgadzasz się. Na następny dzień przyjeżdża na umówione miejsce, dużo rozmawiacie, zaczyna między wami iskrzyć, ale On musi szybko wracać. Dogadujecie się na kolejne spotkanie, które potem nie dochodzi do skutku, ponieważ coś Ci wypadło i nie możesz się z Nim zobaczyć. Znajomość coraz bardziej nabiera rozmachu, spotykacie się jeszcze kilka razy. Niestety wakacje dobiegają końca i zaczyna się szkoła, co oznacza mniej czasu na rozmowy i spotkania, ale jednak znajdujecie chociaż chwilę czasu. Ty się uczysz, on pracuje, w wolnej chwili rozmawiacie, piszcie, dzwonicie do siebie i stajecie się coraz bliżsi sobie. Przychodzi dzień, kiedy oficjalnie stajecie się parą. On jest w stosunku do Ciebie bardzo miły, traktuje Ciebie jakbyś była księżniczką, jest w stanie zrobić wszystko byle byś była szczęśliwa. Coraz częściej się spotykacie, nie dochodzi między wami do kłótni, poznajesz jego rodzinę, czujesz się przy nim jak w siódmym niebie. To wszystko było za piękne, ale wtedy nie zwracasz uwagi na to, bo kochasz Go. Czujesz się jak w bajce, aż do pewnego momentu. Siedząc w szkole na zajęciach, ukradkiem zerkasz na telefon z nadzieją, że już wrócił z pracy, ale cały czas pusto. Decydujesz się, że zadzwonisz do Niego, bo zaczynasz się martwić gdyż nigdy tak nie było. Dzwonisz z nadzieją, że odbierze, ale tyle co słyszysz to poczta głosowa: "Cześć, nie mogę teraz rozmawiać. ....." (przedstawia się na koniec), a w Tobie zaczyna narastać panika, nigdy do tej pory nie wyłączał telefonu po za pracą, ale w ten dzień skończył ją kilka godzin temu. Stajesz się coraz bardziej zamyślona, nie możesz się skupić na lekcjach, czekasz tylko na ostatni dzwonek żeby wyjść ze szkoły. Cały dzień zerkasz na wyświetlacz telefonu i próbujesz dzwonić, ale nie daje to rezultatu. Wracasz przygnębiona do domu. Wieczór spędzasz dzwoniąc bez skutku. Nagle słyszysz, że dzwoni Ci telefon, szybko sięgasz po niego.  Na ekranie wyświetla się jakiś numer, bez wahania odbierasz z myślą że to On, ale słyszysz damski głos, rozczarowujesz się. Dowiadujesz się, że to Jego siostra i dzwoni do Ciebie, ponieważ On nie wrócił po pracy do domu i ma wyłączony telefon, ale Ty też nic nie wiesz. Panika ogarnia Twój organizm, nie wiesz co ze sobą zrobić, dzwonisz do wszystkich Jego znajomych, których poznałaś, ale nikt nic nie wie. 

        Został Ci jeden Jego przyjaciel, nadzieja została tylko w nim. Dzwonisz, ale nie chce Ci nic powiedzieć. Słyszysz tylko: "Nie mogę Ci powiedzieć, nie chcę żebyś się załamała. Jesteś w porządku i bardzo Cię lubię, ale na Jego temat nie mogę Ci nic powiedzieć. Po prostu najlepiej będzie jeśli zapomnisz o Nim, nie możecie być razem, On nie jest taki jak się wydaje. Nie dzwoń do Niego i tak nie odbierze, nie może." i nagle urywa wypowiedź. Po tych słowach nie możesz dość do siebie, mimo wszystko chcesz znać prawdę i prosisz, aby Ci wszystko powiedział. Nie przynosi to skutku. Zaczynasz się kłócić, że powinnaś znać prawdę, dowiadujesz się tylko: "Zgarnęła go policja nic więcej Ci nie powiem". Nie wiesz co powiedzieć, załamało Cię to, zaczynasz płakać i wołać do telefonu, że chcesz znać całą prawdę. W końcu on też wymięka i opowiada Ci wszystko. Dowiadujesz się, że spędziłaś ten czas z człowiekiem, który ukrywał prawdziwą osobowość przed Tobą. Słyszysz, że On ma wyrok w zawieszeniu, dostał szansę, ale jej nie wykorzystał, nie zmienił się. Mówił Ci, że idzie spać, a robił to czego nie powinien. 

        Czujesz się jakby ktoś dał ci z liścia, tyle czasu spędziłaś z człowiekiem, którego tak na prawdę nie znałaś, a wydawało Ci się, że wszystko wiesz o Nim. Następnego dnia internet huczy od tego co się stało. Tracisz chęci do życia, wszystko Ci się sypie, nadal nie wierzysz w to co się wydarzyło. Łudzisz się, że to nie jest prawda. Mijają tygodnie, a Ty nadal nie masz z Nim kontaktu, dostajesz szału, nie wiesz co robić, chcesz się z Nim zobaczyć, ale wiesz, że Cię nie wpuszczą do zakładu. Mija bardzo długo czasu aż się z tym wszystkim pogodziłaś, chociaż nie do końca, bo nadal to jest w Tobie. Zamykasz się w sobie, nie rozmawiasz o tym z nikim oprócz swojej przyjaciółki, a ona staje się już bezradna, bo nie może Ci już pomóc. W końcu godzisz się z tym, stwierdzasz, że zniszczysz sobie życie będąc z kryminalistą, On się nigdy nie zmieni. Postanawiasz urwać kontakt z Jego rodziną i znajomymi, oprócz tego przyjaciela, który Ci wszystko powiedział, który potem Cię prosił żebyś zakończyła tą znajomość. Ciężko Ci, ale wysyłasz wiadomość, że nie możesz tak dalej żyć, że nie chcesz mieć z Nimi kontaktu. Po jakimś miesiącu, kiedy już zaczynasz zapominać o wszystkim, dostajesz tylko wiadomość: "Dostał wyrok dwa lata i dodatkowo musi odsiedzieć rok z wyroku w zawieszeniu." i wszystko znowu wraca do Ciebie, bijesz się z myślami czy odpisać Jego mamie czy olać to. Znowu koszmar wraca, ale postanawiasz nie odpisywać. Przez kilka dni stajesz się nieobecna, zamknięta, przeglądasz jego zdjęcia, wspominasz wszystko. Aż w końcu dochodzisz do siebie i próbujesz zapomnieć o wszystkim. Powoli Ci się to udaje...

Ciąg dalszy nastąpi...

❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣❣

Byłam tylko niepotrzebnym urywkiem jego życia.